Σε μια νευροτυπική κοινωνία, έχουμε συνηθίσει να παίζουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να σχετιζόμαστε με έναν και μοναδικό τρόπο, να ακολουθούμε πολύ πιστά όλα τα πρωτόκολλα.
Πρωτόκολλα για τον τρόπο προσέγγισης φίλων, πρωτόκολλα για το παιχνίδι μας στο πάρκο, πρωτόκολλα για τον σωστό τρόπο γραφής των μαθημάτων.
Σε μια αυτιστική κοινωνία, όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν, φυσικά.
Το άτομο θα παίξει με τον δικό του (λάθος;) τρόπο με τα παιχνίδια του, θα φορέσει τα δικά του αγαπημένα (λάθος;) ρούχα σύμφωνα με την άνεση του, θα προσεγγίσει με τον δικό του (λάθος;) τρόπο άλλα άτομα.
🗣️Το παιδί μου δεν μπορεί να κάνει φίλους
🗣️Εμένα το παιδί μου δεν παίζει ποδόσφαιρο, μόνο του αρέσει να κυλάει την μπάλα μπρος πίσω
🗣️Εμείς αποφεύγουμε να πάμε στο πάρκο γιατί ανεβαίνει ανάποδα στην τσουλήθρα.
Κι αναρωτιέμαι, τι το τόσο κακό/ λάθος έχει ο τρόπος των νευροδιαφορετικών παιδιών; Εκείνο δεν περνάει καλά που δεν παίζει με άλλα άτομα ή εμείς (που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε;)
Οι πεποιθήσεις μας ως ενήλικες για το πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα, τείνουν να μας απομακρύνουν από το ίδιο μας το παιδί.
Δώστε τους τη δυνατότητα να επιλέξουν τα ίδια πώς θα παίξουν, με ποια άτομα και πόσα θα κάνουν παρέα, καθώς και την ελευθερία να επιλέξουν τι θα τα κάνει ευτυχισμένα.
Τα παιδιά έχουν μια -ακατανόητη για εμάς-τάση να βρίσκουν τρόπους να είναι ευτυχισμένα και να απολαμβάνουν τη ζωή!
Εμπιστευθείτε τα!