Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι ο αυτισμός δεν είναι όπως τα έμαθα στο Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με έρευνες από μη αυτιστικούς ανθρώπους που παρατηρούσαν και συμπέραιναν για τον αυτισμό.
Κι άλλα τόσα χρόνια για να ξε-μάθω και να ακούσω τα ίδια τα άτομα που είναι αυτιστικά.
Πώς αυτοπροσδιορίζονται, τι ανάγκες έχουν, τι κλίσεις έχουν και τι χαρακτηριστικά προσωπικότητας, πετώντας από το μυαλό μου θεωρίες για το “τι θα έπρεπε” να χρειάζονταν, ή πώς θα “έπρεπε” να ζουν.
Πολλοί αυτιστικοί περνάνε όλη τους τη ζωή προσπαθώντας να πείσουν εμάς τους μη αυτιστικους (νευροτυπικούς μας λένε) να τους επιτρέψουμε να ζήσουν αποφασίζοντας οι ίδιοι για τους εαυτούς τους.
Θυμώνω με τον εαυτό μου και φυσικά με άλλους ειδικούς που προσεγγίζουμε τον αυτισμό ως αναπηρία, “ελάτε και θα σας μάθουμε εμείς πώς να ζήσετε σωστά” (έτσι λένε τα βιβλία μας) κι ας μας λένε οι ίδιοι ότι τους κουράζει/ ξεβολεύει/ δυσκολεύει/ θυμώνει.
Αγνοούμε επιδεικτικά τις ανάγκες τους, και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό μεγαλώνουμε αυτιστικούς ενήλικες με καταθλιτικά συμπτώματα, βουτηγμένους σε τύψεις και χωρίς πια επαφή με τον εαυτό τους.
Κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία, σήμερα…
Ρωτήστε τους ίδιους, αφήστε τους ίδιους να διαλέξουν τι χόμπι θέλουν, επιτρέψτε τους να μην είναι όσο κοινωνικοί θα θέλαμε, δώστε τους την ευκαιρία να αποφασίσουν με τι θέλουν να ασχοληθούν.
Με την ελπίδα ότι θα τους οδηγήσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην δική τους ιδανική ζωή.
🌻